Ahmet Hakan saldırı anını anlatırken Hiç yazmayacaktım ama diyerek başladı yazısına. Daha sonra atilla ilhana ait Beni bir gün dövdüler çok gözlüklüydüm şiirine yer verdi.
İşte Ahmet Hakanın kaleme aldığı yazısı;
Kopmuş bacakların, kolların arasında benim başıma gelenin tabii ki zerre kadar ehemmiyeti yok. Onlarca büyük acı içinde benimki leblebi çekirdek bile sayılmaz. O yüzden yazmayacaktım başıma gelenleri. Fakat Hürriyet Pazar ekibi, öyle çok ısrar etti ki... En sonunda yazdıklarımı vererek kurtuldum kendilerinden... yazılanları başıma neler geldi neler diyen bir mağdur sayıklamaları olarak değil de, saldırılar karşısında yılmayıp ondan bile eğlence çıkarmaya çalışan bir gazetecinin notları olarak okuyun lütfen...
Evimin tam önünde, kendimi en güvende hissettiğim anda
Üç buçuk saatlik programdan çıkmışım.
Nasıl yorgunum.
Üzerimden iki TIR geçmiş gibi.
Atladım arabanın arkasına.
Önde şoför ve gazetenin tahsis ettiği özel güvenlikten bir koruma.
Eve ulaşmayı iple çekiyorum.
Tam evin önüne geldik.
Kapıyı açtım.
Huzur ve güven içinde, yüzümde eve ulaşmanın keyfiyle oluşmuş inceden bir gülümsemeyle arabadan indim.
Bizim arabanın hemen arkasında, dümenden kaza yapmış gibi yapan bir araç ve içinden fırlayan dört adet zebella gibi adam
Zebellalardan biri bizim korumayı etkisiz hale getirdi, diğer üçü neye uğradığımı bilemeden üzerime çullandı.
Hepsi üç saniye içinde olup bitmişti.
Tam o anda içimden sadece şu cümle geçiyordu:
Bunlar benim façayı bozacaklar, eyvah!.
Vurdular. Vurdular.
Yere yığıldım.
Vurmaya devam ettiler.
Yerlerde süründüm, gözümdeki gözlük fırladı, burnumdan kanlar akmaya başladı.
Baktım: Beyaz gömleğim kan içinde.
Sonra gözüm bizim Terzi Namıka yeni yaptırdığım takım elbisenin pantolonundaki yırtığa takıldı.
İçimden Namık bunu onarabilir mi acaba diye geçirdim. Yemin ederim geçirdim.
Sonra can havliyle ve biraz da Don Corleonenin vurulma sahnesinde olduğu gibi çok artistik ve çok havalı bir şekilde kendimi karşı kaldırıma attım.
40 biner liraya tutulduklarını sonradan öğrendiğim zebellalar peşimden geldiler.
Beni yakalayıp park etmiş araçların üzerine fırlattılar. çarpmanın etkisiyle kaburga kemiklerimin kırıldığını hissettim.
Tam bu sırada karşı sıradaki apartmanların birinde nur yüzlü bir kapıcı belirdi.
Bir ilahi yardım geldi hissiyle kapıcıya doğru yöneldim.
Ya da şöyle söyleyeyim: Gayet ulvi bir kaçış gerçekleştirdim.
Aç kapıyı dedim kapıcıya.
Açtı.
Sonra da hemen kapattı.
Zebellalar dışarıda, ben apartmanın içindeydim.
Bağırış çağırış bir süre daha devam etti.
Sokak ayağa kalktı.
Zebellalar kaçtı.
Ben de apartmandan çıktım.
Polisler, hastaneler, telefonlar, aciller, ifadeler falan...
Ameliyatlar, pansumanlar, ilaçlar falan...
Gaflette yakalamışlardı beni ve hiç beklemediğim anda arkadan saldırmışlardı.
O gün bugündür, güneşin sofrasında, dostların arasında olsam dahi, hep arkamı kolluyorum.
Bakalım ne zamana kadar sürecek bu marazi hal.