Sevgili okurlar.

Hakikatten, mevcut görüntü veren manzara oldukça vahimdir.

Kötüdür.

Ülkeyi yönetenler, ne yaptıklarını bir türlü belirleyemeyecek kadar büyük bir şaşkınlık içerisindedirler.

Bunu söylerken, yalnız günümüzdeki mevcut iktidarı kastetmiyorum.

Cumhuriyetin kuruluşundan günümüze dek ortalığı cehil, fesat ve bozgunculukla karıştıran unsurlar, dün olduğu gibi bugün de vardır, yarın da var olacaktır.

Cehil ve fesat unsurları, ülkeyi ve milleti Adab-ı İslamiyeden, İslamın terbiyesinden oldukça uzaklaştırmaya çalışan birer kirli unsurlardır.

Ülke insanının, inancından, şeref ve haysiyetinden tut kişilik ve insanlık şeref ve haysiyetine kadar, alt üst ederek, herşeyi ayaklar altına almışlardır.

* * *

İki gün önce arşivimi araştırırken, elime tarihi bir dergi geçti.

Dergi; 19. asrın başlarında yayınlanan Mizan Gazetesinin bazı yayınlarını derlemiş ve çok dikkat çekici başlıklara yer vermiş.

Bu dergi Taharri-i İstikbal isimli bir dergi!.

Tarihi öneme sahip.

1913lü veyahut 1914lü yıllarında yayınlanmış bir eser.

Osmanlıca Taharri-i İstikbal demek, günümüz Türkçesindeki karşılığıyla Geleceği araştırmak demektir.

Bu Taharri-i İstikbal isimli dergide çok önemli başlık taşıyan konular var.

***

Osmanlı İmparatorluğunun son yıkılış yıllarında yazılan bir eser olup, o günkü devlet bünyesinde yaşanmış olan oluşumlar ve olumsuzlukları çarpıcı bir analizle anlatırken sanki o günlerdeki olumsuzlukların uzantısını bugün bu millet, bu devlet, bu ülke yaşamaktadır.

Bakınız başlıklardan birisi de şudur;

Peygamber Efendimiz (s.a.v) Hazretleri, bir Hadis-i Şeriflerinde şöyle buyurmuştur;

İslam ve saltanat tevemdirler

Yani Hilafet ile Devlet ikizdirler.

Birisine fesat ve bozgunculuk bünyesine girdiği zaman, o diğerini de beraberinde etkiler.

Mesela Padişahta fesat oluşunca, hilafette hiçbir zaman salah kalmaz.

Salah ve Maslahatın yeri tamamıyla silinir.

Böyle bir hadisin gerçeği keşke tüm İslam ülkelerinde bilinmiş olsaydı, bilindikten sonra da uygulama faslına geçilmiş olsaydı.

Ama ne yazık ki hiçte yaşanmış değil.

Böyle bir hadisi buyurmuş olan o yüce İslam Peygamberi (s.a.v), ümmetinin geleceğini o zaman tespit etmiştir.

Bu hikmeti fiilen ve cismen, nazar-ı dikkatini kendine taraf çekmiş ve tüm gerçekleri, tüm çıplaklığıyla böyle tespit etmiş bir hadis, toplumun o günkü hali perişanlığını, zaman zaman İslam devletlerinin ne kadar başsız ve inançsız bir duruma sokulmuş olduğunu, tüm çıplaklığıyla ortaya koymuştur.

* * *

Bu hadisi yazan Taharri-i İstikbal isimli dergi diyor ki devletin başında bulunan saltanat veya otorite, başkanlık her ne ise bu şekle büründükten sonra, devlet ve millet bu girdaptan nasıl çıkabilecek?

Doğrusu merak konusudur.

lem-i İslama fısk (sapıklık), dalalet ve fesat bozgunculuğu girmiş ise de bu girişin kapısı hiçbir zaman din kapısı olmamıştır.

Zira Resulullah (s.a.v)ın diğer bir Hadis-i Şerifi de şöyle;

Fel İslam üssün VesSultanu harisun

İslam bir esassa, bir üs ise devlet onun koruyucusudur.

Bu Hadis-i Şerifin yüce meali gereğince; din esastır, otorite dine dayalı o temelin, o esasın yegne koruyucusu ve bekçisidir.

Bunu yapamazsa; peşinen ülkeyi, telafisi mümkün olmayan badirelere sürüklemekten başka bir şey değildir.

* * *

Bakınız, Üstat Bediüzzaman Hazretleri de diyor ki;

Din hayatın bekası, hem nuru, hem esasıdır

Kanun-i İlahi her vakit ve her halde, her süreçte, her coğrafyada kanundur, geçerliliğini korur.

O yüce dinin şeref ve cevher-i hikmetine halel gelmez.

Ahkmına, hükümlerine riayette kusur olabilir, bu da gözetim altına alanın vazifede teksülü ile başlar.

Görevinde tembellik edip, görevini tam manasıyla yerine getirmeyen sorumluların tembelliğine atıf olunur.

Zira hulafa denilen Halifeler, eğer devlet görevlerinde teksüle başlarsa, onu Resulullah (s.a.v)in sünnetine davet etmek ve bilhassa o toplumu yöneten ulema din limlerinin boyunlarının borcudur.

çünkü bir tarafta Hulafa-i Raşidinin Hatamızı tashih ediniz demeleri gibi, ulviyetkarane ve mümin olarak birer davetleri varsa, diğer tarafta icap ederse davetinizi intisap etmeyiz.

Bu zamanda fesat, fitne ve bozgunculuğun, İslamiyeti temsil eden Halife kapısından girmiş olduğundan hiç kimsenin şüphesi yoktur.

Zira hilafeti saltanata, şahlığı kayserliğe (Roma yönetim şekline), büründürüp, biçimlendirme tehlikesi vardır.

Fakat o fesadı, o bozgunculuğu gördüğü halde defi çaresine bakmayan erkn-ı ümmet (ümmetin başındaki yöneticiler) dahi mesuliyete iştirak eylemiş (sorumluluğun altına girmiş) durumdadırlar.

Şirket-i mesuliyet bu sorumluluğun sonu müştereken büyük zulmün oluşumuna götürür.

Ortalığı cehil ve fesada sürükleyen, Adab-ı İslamiyeti ortadan kaldırmaya çalışan zihniyet, günümüze dek süreci oldukça daha tehlikeli yörüngelere sokmak istiyorlar.

Bunun karşısında, bu tehlikeden kurtulmanın çaresi devlet ve milletin el ele vererek, teşvik-i mesai ile çalışması gerekir.

Bu şekilde inkıraz ve kırılmayı önlemiş olacağız.

Her zaman olduğu gibi günümüzde de en çok muhtaç olduğumuz İttihad ve ittifak, ancak hak meydanında bulunabilir.

Hakkın yolundan saptırıp, ABDnin ve diğer haçlı Batı emperyalizminin yoluna giren varsa vebal onların boynundadır.

Zira hak meydanı, herkesi hoşnut eder, düşmanı da rahatsız eder.

Hak nedir?

Onu da öğrenmemiz gerekir.

İşte hak, bugün deyim yerindeyse hak kavramı yerine demokrasi kavramı kullanılmakta olup, bu da yanlış bir değerlendirmedir.

Zira hak ise, siyaset, adalet, meşvereti ve dayanak noktası; şeriattır ve İslam hukukudur.

* * *

İşte, İslam hukuku denilen şeriat dairesine hükümeti ve otoriteyi davet ile avdetin temini için bir türlü gayret gösterilemedi.

Hükümetimiz, kendisine nasihatin kar etmeyeceğini ve fesatta daim olacağını, şüpheye mahal bırakmayacak surette izhar eylemiş durumdadır.

Sevgili okurlar!

Bu ifade 1913 yıllarındaki Osmanlı Devletini idare eden İttihat ve Terakki hükümetine yöneliktir.

Şimdi şu hal-i mühlike karşı, yani toplumu ve memleketi helake götürme tehlikesiyle karşı karşıya bırakılan bu sürece ne yapılması gerekir ve ne denilmesi lazım?

Hasbunallah ve Nimelvekil demekten başka bir ses çıkarılmıyor.

Yani buna karşı sükt mu edilecek?

Devlet ve hilafetin yok olup gitmesine bilerek rıza mı gösterilecek?

Şeren ve insaniyeten ifa olunacak başka vazifelerimiz var mıdır?

Yani cümlemiz (hepimiz), el birliğiyle bir şey yapabilecek miyiz?

Bizim sözümüz nemelazımcılara hitaptır.

Yani Bırakın bize ne, koyun bacağıyla, keçi bacağıyla asılır diyen bu sözlerin sahibi bize göre büyük bir gafletle bocalayıp durmaktan başka bir şey yapmıyor.

Zira Cenab-ı Allah ve onun Resul-i Kibriyası olan Hz. Peygamber (s.a.v), istikbale doğru ümmeti davet ederken, şöyle bazı gerçekleri dile getirmek istemiş.

Beş paralık insanlar, bunu idrak edemezler tabi.

O yüce söz şöyledir;

Kullu kumrain ve kullu kum mesulün en raiyetihi

Hepiniz birer yönetici çobansınız ve herkes kendi yönetiminden de sorumludur

Bu yüce hitap, geneldir ve asırlar üstü bir hitaptır.

Zira bu sözü yerine getirmek, bu sözün üstün seviyesine tırmanmak, herkesin karı değil, erbab-ı gayret ve hamiyetçe mukarrerdir.

Ancak gayret sahibi ve hamiyetkar insanlara mahsustur.

* * *

Evet, sevgili okurlar.

Bugünkü yazılanın genel muhtevası tamamen, 1913te İstanbulda yayımlanan Taharri-i İstikbal isimli bir dergiye aittir.

Tabi o günkü terimleri ve kavramları, bugünkü nesil anlamakta zorluk çekebilir düşüncesiyle, sadeleştirmeye çalıştık.

Ama ne yazık ki bunu da yazmadan geçemiyorum.

Gel gör ki yıllardan beri Türkiyeye ve hatta TBMMne ve devletin diğer önemli bazı kurum ve kuruluşlarına sokulan fitne ve fesat yüzünden, bugünkü ülkenin girmiş olduğu girdaptan kendini kurtaramıyor veya kurtarmakta zorlanıyor.

Aynı tarzda Bediüzzaman Hazretleri, 1913lü yıllarda Kürt aşiretlerine şöyle hitap etmiştir.

Kürtçe hitabı buraya yazarsak, yazı uzun olacaktır.

Ancak Türkçeye çevrilmiş mealini şöyle özetleyelim;

Üç büyük düşmanımız var.

Birincisi cehalettir, ikincisi zarurettir (fakirlik ve işsizliktir), üçüncüsü ihtilaftır.

Bu üç düşmanla savaşabilmek için üç ana silaha sarılmamız lazım.

O silahlardan birincisi okumaktır, yani İslami ilimleri okumak ve gençliğimize okutmaktır.

İkincisi fakru zaruretten kurtulmak için çalışıp varlık sahibi olmaktır.

Üçüncüsü ise ittifaktır.

Bu üç ana unsuru aramızda yaşatmadığımız müddetçe bir yüzyıl daha Allah korusun, aynı çileyi çekmek zorunda kalacağız.

Allah herkese ama herkese aklıselim davranmayı ve sapasağlam bir şuur nasip eylesin.

En derin saygı ve sevgilerimle.