Dünkü;

Yazıma atfen müdavim bir okurum soruyor.

Diyor ki, Kent milliyetçiliğindeki eksikliğimiz, neye delalet.

Tabi ki,

Devamında şunu ifade ediyor, soru bahane.

Gaye, kentin hassasiyetini öne çıkarmak.

Kaybedilen,

Duyguları ve hissiyatı, yeşermek!

Ve aynı meyanda, yeni ufukların da açılmasına vesile olmak.

***

Evet,

Şehr-i azamla alakalı, maalesef milliyetçi değiliz.

Tabi bunu derken;

Milliyetçi ifadesi etnik kimlik odaklı değil.

Yaşanan,

Ve Yaşatılan yer küresine, sahiplenme, gayesini içeren bir ifade.

***

Diyarbakır işte bu tanım noktasında;

Vahim,

Ve yarınları daim tedirgin eden, bir zafiyet içerisinde!

Toplumsal düzeyde;

Bencil, ilgisiz ve umursamazlık içerisinde, eleştiren ama sahiplenmeyen bir yapıdayız.

Oysaki

Kent milliyetçi-liğinde ana öncelik asgari müşterek işbirliğidir.

Ama bizde yok!

Ki bu olmadığında, Kent-şehir milliyetçi-liği de olmaz.

***

Bugün Diyarbakır!

Siyasi,

Sosyal, ekonomik ve kültürel dokusuyla.

Ülkenin,

Hatta Ortadoğunun hassasiyeti önem arz eden kilit ve misyon sahibi bir kenti konumunda.

Ki tarih içerisinde de bu vasfı taşımıştır.

Ancak,

Gel gör ki, tüm hakkaniyetlerin karşısında şuan ki, hal-i pür melali hiçte, hoş değil.

çünkü bırakılan mirası sahiplenmediğimiz için hoyratça tükettik.

Harap vaziyete getirdik.

***

Övünürüz,

Diyarbakır, tarih ve kültür kenti diye!

33 medeniyete beşiklik ettiğini.

Sahabe,

Peygamberler meknı,

Camiler,

Kiliseler,

Havralar, Medreseler.

Hele ki,

İnsanlığın ilk yerleşik düzene geçtiği, çayönü!

***

Şehir merkezinden öte,

Her ilçesi,

Beldesi hatta köyü, tarih ve medeniye kokuyor.

Yapılar ve kalıntılar var.

Yani, farklı inançların her birinin ibadethanesi var iken.

Nerde,

Diyarbakırın bu varlık içerisinde yokluğu yaşadığı hazinesi?

Belki klişeleşmiş bir ifade, kullanımı olacak.

Ama hakikattin ifadesidir bu!

***

Yerli,

Yabancı hani bacasız fabrika dediğimiz, Turizmdeki misafir sayımız ne kadar?

Veriler gösteriyor ki,

Koca Diyarbakıra yıl içerisinde gelen turist sayısı, 200 bin bile değil.

Yanı başımızda,

Mardin, Şanlıurfa hatta Petrol kenti Batman.

Elazığ,

Adıyaman, turizmdeki pastasına, baktığımızda bizim dört-beş misli fazlamız.

***

Birileri,

İmaj diyebilir, yaşanan ve yaşatılan atmosferle alakalı.

Doğrusu,

Bunun gelişen yaşam ve kültür dokusu karşısında artık, kıymet-i harbiyesi kalmış değil.

Varsa da sirayeti, çok zayıf.

***

Bizi,

ırak tutan sahipsizliğimiz ve değerlere karşı olan ilgisizliğimizdir.

Diyebilir miyiz ki,

Siyasi,

Ve onun kulvarındaki politik hadiseler dışında.

Kent bileşenleri.

Ya da, diğer oluşumlar, şu mevzu için, yekvücut olunmuş.

Veyahut

çözüme katkı sunma anlamında, lokomotif görevi alınmış.

Yok.

Olmadığı içindir ki, hal- vaziyet bu!

***

Aslında,

Sahipsizliğe ek olarak bir de şansızlık var.

O da,

Yönetenlerin, söz sahibi olanların, siyasi fikir ayrılığında olması.

Bu da, var olan ırak hali daha bir ıraklaştırıyor.

Sorunların çözümünü engellediği gibi.

Hem de birlikte çalışmanın ürünü olan projelerin üretilmesini de devre dışı bırakıyor.

Yukarıda örneğini verdiğim illerin yönetimlerine baktığımızda.

Yerel ve mülki idareleri aynı siyasi fraksiyonlardan gelmemelerine rağmen; şehir milliyetçiliği kültürü ve yaşam duygusu var.

Ama Diyarbakırda aksine kutuplaşma var.

***

Onun projesi başarılı olursa ben başarısız sayılırım anlayışı ile herkes birbirini engellemeye çalışıyor.

Günlük hayatta bunun o kadar çok örneğini görüyoruz ki.

Tam bir iki başlı yönetim var Diyarbakırda.

Herkes ayrı bir kulvarda kendi egemenliğini ilan etmiş ve güçler kavgası var.

Bu kavganın kaybedeni maalesef de biz Diyarbakır ahalisi oluyoruz.

çöpler temizlenmiyorsa,

Kente yatırım gelmiyorsa,

Projeler, hayat bulmuyorsa, bunun sorgulanması gerekir.

Ama yok!

***

Bu yüzden;

Gerek turizm gerekse diğer alanlarda aslında mücevherlere sahip olan Şehr-i Diyarbakır...

Ne yazık ki, kendisinden kat kat küçük ölçekli değerlere sahip olan komşularının gerisinde kalıyor.

çünkü

Kentin çıkarlarını gözetmek bir kenara.

Herkes temsil ettiği siyasi kulvarın menfaatini kendi koltuk gücüyle korumaya çalışıyor.

Sorumluları,

Toplumun önde gidenleri gösteriyorsak.

Tabi biz de, masum değiliz.

Hele ki, şehrin yaşayanları olarak.

***

Öyle bir hal-i ruhiye içerisine girmişiz ki.

Değerlerin,

Asimilasyonuyla, komşu komşunun hayrını istemiyor.

Herkes benim diyor.

Esnafı da,

İşadamı da,

çalışanı da, çalışmayanı da, herkes can diyor.

Kimse canan demiyor.

Sokağa atılan izmaritin hesabını yaparsak.

Atanı uyarır,

Yerde olan izmariti de çöpe atarsak.

İşte o zaman; bu kent milliyetçilik ruhuyla kaybettiği hazinesine kavuşur.

Aksi takdirde;

İşte böylesi bir hal-i ızdıraba Diyarbakırın sahipsiz ve şansızlığına mahkm olmaya devam ederiz.

***

HUKUK MÜŞAVİRİ GENEL MÜDÜR YARDIMCISI (!)

Doğrusu,

Meslek icabı kendi meslektaşlarımı.

Ve tabi ki,

Yerel bazda yayın yapan, yayıncı kuruluşları eleştirmeyi pek doğru bulmuyorum!

çünkü,

Hizip bir üslup ve zihniyet, hayır getirmez.

Ama bazı gariplikler,

Ve zihin bunalımı yaratan, haller yaşanıyor ki, değinmemek ve konu etmemek mümkün değil.

***

İşte onlardan bir örnek!

Yerel gazetelerimizden birinde çıkan manşet haber.

Ulu Caminin etrafı riskli yapılardan temizlenecek.

Kim diyor?

çevre ve Şehircilik Bakanlığı, Altyapı ve Kentsel Dönüşüm Hizmetleri Genel Müdür Yardımcı Suna Kotan.

Haber, içerik ve temenni noktasında sevindirici.

Elbette ki, 5inci Harem-i Şerif olan Ulu Cami tarihi dokusuna kavuşmalı.

***

Lakin bir söz var.

Söyleyen, kim?

Garibime gitti, Suna Kotanın unvanı ve beyanı.

Soruşturdum.

Ortaya şu hakikat çıktı;

Suna Kotan yazıldığı gibi Genel Müdür Yardımcısı değilmiş.

Genel Müdürlükte; Hukuk Müşaviri imiş...

Ve tabi ki, açıklama hele ki, bakanlık icraatıyla alakalı beyanat vermesi yasak.

Ancak, hukuki bir durum hsıl olursa.

Bu arada, kurumun yetkilileri de şaşırmış, haberi okuyunca!

***

Ne diyelim?

Bir gaf sonucu mu,

Yoksa

Şık giyimli Hukuk Müşavirine, gazete yönetiminin jesti mi bu unvanı ikmal etti?

Her ne ise mesleki bazda, arıza-i bir durum var.

Düzeltilmesi gerekir.

çünkü eminim ki o hanımefendi bile o unvanı görünce şaşkına dönmüştür.

Kim beni atadı bu göreve diye!

Etik değil.