Diyanet!

Özerk ve "özgür" olmalı.

Güdümlü.

Ya da, "otoriter" yapıya, "teslim" edilmemeli.

Aksi takdirde!

Bugünkü gibi.

Dün olduğundan daha beter; "Devlet Dinine" egemen kalır.

***

Farklı inanç.

Din.

Ve Mezhepler vaki ise de.

Ülkemiz.

Duygu ve düşünce itibariyle "yüzde 90'nı" İslam dinine mensup.

Yani dindar.

***

Her ne kadar.

Dünya nimeti.

Toplumsal "erozyonlar".

Batı hayranlığı "enjeksiyonu".

Kısacası.

Helal ve haram konusunda; "zafiyetler" içerisinde ise de!

***

Özü itibariyle!

Dini inanç noktasında "son virajda" söz söyler.

İşte bu noktada.

Görüştüğüm.

Mevzuuyu hasb-i hal ettiğim.

Çok kesim şunda hemfikirler.

Tabi ki toplumdaki "tahribattan" diyaneti sorumlu tutarak "revizyon" şart.

***

Düşünce.

Beklenti.

Ve olması gerekeni şu cümleyle dile getiriliyor.

Din.

Hele ki İslam dini.

Ne "devlet" tekelinde,

Ne siyasetin egemenliğinde,

Ve ne de, bir zümrenin "hâkim" kılınmasına bırakılmaz…

***

Zaten!

Hal-i hazırda "bırakıldığı" için.

Yıllarca; "din" laiklik, Kemalist tekçi "anlayış" nedeniyle, "tahrip" edildi.

Mecrasından çıkarıldı.

Kimine "siyasi" kazanç kapısı oldu.

Kimine, "sömürü" alanı oldu.

***

Eğer bugün.

Hala da; "din ve inanç" üzerinde siyaset güdülüyorsa.

Mezhep.

Ya da "devlet dini" ayırımcılığıyla, stratejiler icra ediliyorsa.

Ulema kesimi.

Dindar kesim "birileri" tarafından, "yıkıcı" unsur olarak görülüyorsa.

Yine birileri tarafından; "siyasi meşrebine" arka bahçe olarak, kullanıyorsa.

***

Demek ki; burada.

Evet burada.

Vahim bir gidişat söz konusudur.

Nitekim, durum da ortada.

O'nun için de.

Sunisi,

Alevisi,

Ermenilisi, Ezidisi. Süryanisi.

Her kim.

Hangi dine, inanca "inanıyorsa" inansın.

***

O'nu yaşayabilmeli.

Özgürce.

Ve müdahalesiz.

Ama; "kontrol" mekanizması içerisinde.

Yasal.

Ve Kanunların "himaye" ettiği, kurumlar.

Ancak, Özerk.

Yani "herkes" kendi cemaat ve dini grubundan "hizmet" almalı.

***

Kısacası!

Bir çatı, ama çok kolonlu.

Buarada.

Diyanet İşleri Başkanlığının kaldırılması.

Yerine de; "İnanç İşleri Başkanlığını" kurmak.

Ya da farklı bir isim "değişikliğine" gitmek, sorunu çözmez.

Sadece; "isim" değişir çark aynen işler.

***

Bakınız, Cuma hutbesine.

Tek merkezden; tek fikir.

İmam, minbere çıkıp "eline sokuşturulan" kâğıttaki hutbeyi okur.

Ötesi yok.

Yani "devlet dinini" cemaate hükmediyor.

Bu bile; "dinin ne kadar" özgürleşmeye ihtiyaç olduğunu göstermeye yetiyor.

***

Bu nedenle!

İnanç "özgür ve özerk" olmalı.

Bunu da.

Anayasa değişikliğiyle "sağlamak" mümkün.

Velhasıl; Çözüm, din işlerinde tam bir özgürlükten geçer.

Sizce…

***

CUMA HUTBESİ...

Dün, cuma idi.

Maşallah.

Camilerimiz doluydu.

Namaz için;

Yenişehir'deki Köprücü Camii'ndeydim.

Cemaat kalabalık.

Dışarısı, kaldırımlar dâhil, caddeye taşmış cemaat.

***

İçerdeydim.

Yanımda, takım elbiseli, kırmızı kravatlı bir zat.

Selamlaştık.

Ve ezan sonrası; "hutbeye" geçildi.

İmam, minberde vaaz veriyor.

"Aile'nin kutsiyetinden" söz ediyor.

Sadakat. Saygı. Sevgi ve muhabbetti.

***

Herkes pür dikkat dinliyor.

Ama velâkin.

Yanımdaki zat "elinde cep telefonu, ha bire mesaj yazıyor."

Gözle uyardım.

Kim dinler; "bildiği yolda" devam etti.

Çevreme baktım ki, "ooo. Yalnız yanımdaki değil. Nicesi var?"

***

İşte; "asıl mevzuu" bu.

Nasıl yorumlar.

Ne dersiniz bilmem.

Ama "devlet dini" uygulamasıyla, hal-i vaziyetimiz bu kadar olur.

Devletin millete,

Dine,

İnanca saygısı yok ise; "uygulamada" asli unsuru anlatmayıp.

Kendi "fikriyatını" enjekte ediyorsa.

Mayalı hamur bu kadar olur.