Bediüzzamanı üser kampına götürürler. Burada şu şekilde şayan-ı takdir bir hadise cereyan eder. Şöyle ki:

Bu kfirlerin güllesi beni öldürmeyecek!

Hakikaten üç gülle, ölecek yerine isabet ettiği halde, biri hançerini, diğeri tütün tabakasını delip geçmiş ve kendisine bir zarar vermemiştir.

Geceleyin vali ve kumandan Kel Ali ve ahali kurtulduktan, gönüllüler ve askerler çekildikten sonra, bir kısım fedakr talebeleriyle Bitliste bakiye kalan bir kısım biçareler için kendilerini feda etmek fikriyle kaçmazlar. Sabahleyin düşmanın bir taburuyla müsademe ederler; arkadaşlarının çoğu şehid olur. Hatt yeğeni ve fedakr bir talebesi olan Ubeyd dahi kendi bedeline şehid düştükten sonra, düşmanın üç sıra askerini yararak geçip, hayatta kalan üç talebesiyle pek acip bir surette, su üzerinde bulunan bir sütreye girer. Hem yaralı, hem ayağı kırık bir halde, otuz üç saat su ve çamur içinde kalır. Tüfek ellerinde, o vaziyet-i müthişe içinde, üst kattaki odada düşman askeri ve zabitleri bulunduğu halde, kemal-i istirahat-i kalble ve ahalinin kurtulmasının sevinciyle sürur içinde, beraberindeki arkadaşlarına tesell vererek der:

Karşımıza ne vakit çoklukla düşman askerleri gelirse, o vakit silhlarımızı kullanacağız. Kendimizi ucuza satmayacağız, bir iki düşmana kurşun atmayacağız.

Ltif bir inayet-i İlhiyedir ki, otuz üç saat onlar Rus askerlerini gördükleri ve Ruslar da onları aradıkları halde bulamadılar. Bu esnada Bediüzzaman, talebeleri olan gönüllü fedilere hitaben,

Arkadaşlar! Durmayınız. Sizlere hakkımı hell ettim; beni bırakınız, siz kendinizi kurtarmaya çalışınız demesi üzerine, fedakr ve kahraman talebeler,

Sizi bu halde bırakıp gidemeyiz. Şehid olursak, yine hizmetinizde olsun deyip kalırlar. Sonra Ruslar esir edip, Van, Celfa, Tiflis, Kiloğrif, Kosturmaya sevk ederler.

Ermeni fedaileri meşhurdur. Hatt öyle rivayet ederler ki, Fedailerin yüzleri, kızarmış kömür üstüne tutulup gözleri patlama derecesine gelse dahi yine sır vermezler. İşte Ruslar o zaman diyorlardı ki: Bediüzzamanın gönüllüleri, Ermeni fedailerinin fevkindedir. Bunun içindir ki, bizim Kazaklarımızı imhada fazla muvaffak olmuşlardır.

Bediüzzamanı üser kampına götürürler. Burada şu şekilde şayan-ı takdir bir hadise cereyan eder.

Şöyle ki:

Bir gün Rus Başkumandanı esirleri teftişe gelir. Teftiş esnasında, Bediüzzaman kumandana selm vermez ve yerinden kalkmaz. Kumandan kızar, belki tanımamıştır diyerek tekrar önünden geçtiği zaman yine yerinden kalkmayınca, kumandan tercüman vasıtasıyla der:

Beni herhalde tanımadılar?

Bediüzzaman:

Tanıyorum, Nikola Nikolaviçtir.

Kumandan:

Şu hlde Rus ordusuna, dolayısıyla Rus çarına hakaret ediyorlar!

Bediüzzaman:

Hakaret etmedim. Ben bir Müslüman limiyim. İmanlı bir kimse, Cenb-ı Hakkı tanımayan bir adamdan üstündür. Binaenaleyh, ben sana kıyam etmem der.

Bunun üzerine Bediüzzaman divan-ı harbe verilir. Birkaç zabit arkadaşı, hemen özür dileyerek vahim neticenin önlenmesine çalışmasını istirham ederler.

Fakat Bediüzzaman:

Bunların idam kararı, benim ebed leme seyahat etmem için bir pasaport hükmündedir deyip kemal-i izzet ve şecaatle hiç ehemmiyet vermez.

Nihayet idamına karar verilir. Hüküm infaz edileceği vakit, namaz kılmak için müsaade ister; vazife-i diniyesini fadan sonra, atılacak kurşunlara göğsünü gereceğini beyan eder. Tam bu esnada, namazını eda ederken, Rus kumandanı gelerek, Bediüzzamandan özür dileyip:

O hareketinizin, mukaddesatınıza olan bağlılıktan ileri geldiğine kanaat getirdim, rica ederim, beni affediniz diyerek verilen idam hükmünü geri alır.

Bediüzzaman, iki buçuk sene kadar Sibirya taraflarında esarette kalır. Bütün hayatını, fsebilillh Kurna, İslmiyete, Sünnet-i Seniyenin ihyasına hasr ve vakfeden bu fedakr-ı İslm, buralarda da katiyen boş durmaz. İçerisinde bulunduğu muhiti tenvir ve irşad için çalışır. Bu müddet içinde kendisiyle beraber esarette bulunan zabitlere dersler veriyordu. Birgün, doksan zabit arkadaşına ders verdiği sırada, bir Rus kumandanı gelir, Siyas ders veriyor diye dersine mni olursa da, faaliyetinin din, ilm, içtima olduğunu öğrenince serbest bıraktırır.