Ünlü yönetmen Woody Allen ile yapılan röportajda ve hayat hikâyesini şu şekilde anlattı;
FİLMLERİNİZDE HEP KENDİNDEN YAŞLI VE YAKIŞIKLI OLMAYAN ERKEKLERE ÂŞIK OLAN GENÇ, GÜZEL VE AKILLI KADINLAR OLMASI TESADÜF DEĞİL HERHALDE, DEĞİL Mİ?
Doğrudur ama bilinçli bir yaklaşım değil bu inanın! Ayrıca bunu eleştirenlere hiç takılmıyorum! Zaten senaryo yazarken karakterlere değil öyküye odaklanırım. Geçmişe baktığınızda görürsünüz ki 10 filmde yaşlı erkek-genç kadın ilişkisi anlatmışsınız, bilmem kaç filminizde de psikoterapi seansına yer vermişsiniz. Ama yazarken ve film yaparken bu ortak noktaların farkına pek varmıyorsunuz.PEKİ, HİÇ HAKSIZLIĞA UĞRADIĞINIZ OLDU MU VEYA BİRİSİNİ ÖLDÜRMEYİ DÜŞÜNDÜNÜZ MÜ?
Olmaz mı? Herkesin bir şekilde olur sanırım. Kafamdan geçenleri icraata dökmüş olsaydım, etrafımda insan kalmazdı!NASIL YAZARSINIZ SENARYOLARINIZI? KARAKTERLERİ YAZARKEN OYUNCULAR AKLINIZDA OLUR MU?
Yazarken oyuncu düşünmem, önemli olan öyküdür. Bu film için ‘casting’ yönetmenimin ilk önerisi Joaquin oldu. Emma ile (Stone) yeniden çalışmak istiyordum, Parker Posey de kendinden ödün vermeyen şahane bir oyuncu, sonunda çalışabildik. İyi ki tanımışım Joaquin’i, çok tatlı bir insan. Gerçi müthiş karmaşık biri. “Masadaki şu tuzu versene” dediğinde bile mesele büyür, anlayın artık! Nasıl ve ne şekilde olacağı konusunda bile 80 tane soru sorabilir. Varoluşuyla ilgili acayip derine inen ve bunu yaparken kendine inanılmaz eziyet çektiren, inanılmaz zor birisi. Anlayacağınız rol için biçilmiş kaftandı ve kabul ettiği için çok şanslıyım.SETTE KENDİNİ ÇOK GÜVENSİZ HİSSETTİĞİNİ VE SİZE SÜREKLİ SORU SORDUĞUNU DUYDUK, DOĞRU MU?
Doğru mu ne demek! Joaquin güvensizliğin kitabını yazmış, mastırını yapmış bir adam! Ama muhteşem bir aktör. Gelgelelim hâlâ güvensiz! Düşünün ki aynı sahnenin her bir tekrarında yanıma gelip sürekli “Nasılım, beğendin mi, yeterince iyi miyim?” diye soruyordu. Ben de “Gayet iyi, çok çok iyi” diyordum ama sonra “Buna nasıl iyi dersin!” diye karşılık vermeye başlayınca bu kez ben kendimi acayip güvensiz hissetmeye başladım.SİZİN DE ÇEKİMLERDE PEK KONUŞMAYI SEVMEDİĞİNİZ SÖYLENİR, DOĞRU MU?
Hiç sevmem! Oyuncuya sahneyi anlatırım, gerisi ona kalmış.Kendinize biçtiğiniz rollerde hep kendini sorgulayan, güvensiz karakterler var. Yönetmen olarak da sette güvensiz olduğunuzu söylemiştiniz. Peki nasıl idare ediyorsunuz?
Saklayarak! Ne yaptığımı iyi biliyormuşum gibi bir hava takınırım ama aslında hiçbir fikrim yoktur. Her yeni filme başladığımda aynı bilinmezlikleri yaşarım. Hiç de ender rastlanan bir şey değil. Yıllar önce bu muhabbeti aynen Ingmar Bergman’la yaptık.Oysa öyle bir yönetmenin her bir kareyi önceden müthiş planlamalarla oluşturduğunu düşünür insan...
Aynen! Ama planlama olsa da sürekli farklı problemlerle yüzleştiğimizi söylemişti ki çok doğru! Tabii ki o kadar film çekince setteki oyunculardan bir adım önde oluyorsunuz ve onlara “Çok iyi oldu” diyerek moral veriyorsunuz ama gerisi yalan!ÇEKİMLERİ BİTİRİP KURGU MASASINA OTURDUĞUNUZDA NE OLUYOR?
-Bir de bakıyorsunuz ki elinizdeki rezil bir film olmuş. Kendiniz yazmışsınız, arada şahane sahneler çekmişsiniz. Gelgelelim ortaya çıkan film feci sıkıcı! Kendinizden başka suçlayacak kimse de yok. Bu da sizi her seferinde güvensiz ve huzursuz yapıyor.Kaynak: Hürriyet
Kaynak: Diyarbakır Söz